Στην εκδήλωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, όπου παρουσιάστηκε μέρος του ψηφοδελτίου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για την Περιφέρεια Αττικής, απεύθυνε χαιρετισμό ο Σπύρος Τζόκας, πανεπιστημιακός συγγραφέας, πρώην δήμαρχος Καισαριανής και πρώην αντιπεριφερειάρχης,
Η ομιλία του έχει ως εξής:
Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο φαντάζει σήμερα η επίκληση της αδέσμευτης και ανεξάρτητης αυτοδιοίκησης!!! Μόνο και μόνο το γεγονός ότι κανείς ή ελάχιστοι παρακολουθούν τις διαδικασίες, μόνο και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει μια γενικότερη αδιαφορία, μια απαξίωση, δείχνει ότι η “Αυτοδιοίκηση” και οι “αυτοδιοικητικοί”, απομακρύνθηκαν από τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους. Δεν συνομιλούν με το λαό, αλλά με μηχανισμούς. Δεν πιστεύουν, πλέον, στη δύναμη του λαού. Αλλοτριώθηκαν. Είναι υποκριτικό και ίσως και γραφικό σήμερα να μιλάμε για Αυτοδιοίκηση. Μια διοίκηση τοπικών υποθέσεων είναι και αυτό όχι ακριβώς. Και αυτό κατά προσέγγιση. Επομένως ο όρος «αυτοδιοίκηση» ταιριάζει μάλλον με μια μακροχρόνια συνήθεια, αλλά όχι με την πραγματικότητα.
Εξάλλου στην Ελλάδα η αυτοδιοίκηση δεν ήταν ποτέ “αυτο-κυβέρνηση”, δηλαδή ένα πολιτικό καθεστώς συμμετοχής εντός του οποίου η τοπικότητα απολαμβάνει δικαιώματα πολιτικού αυτοπροσδιορισμού. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα η “αυτοδιοίκηση”» ήταν απλά «η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων» ούτε καν η διαχείρισή τους. Ετσι λειτούργησε ιστορικά σαν μια μικρογραφία του κράτους και του κεντρικού πολιτικού συστήματος σε τοπικό επίπεδο κι όχι σαν μια διακριτή, πόσω μάλλον εναλλακτική, δομή πολιτικής εξουσίας με αρμοδιότητες.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά αρκετά με την Ιστορία…. Στη σύγχρονη πραγματικότητα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ο Καποδίστριας κατάφερε το πρώτο χτύπημα στην “Αυτοδιοίκηση”. Οχι ο κυβερνήτης, αλλά κάτι ανόητοι στα υπουργεία που έδωσαν έτσι χωρίς αιδώ αυτό το όνομα στην υποτιθέμενη μεταρρύθμισή τους. Τα συνηθίζουν αυτά. Ετσι έκαναν και με το δεύτερο χτύπημα. Το θύμα αυτή τη φορά, εκτός από την «αυτοδιοίκηση», ήταν και ο Καλλικράτης, ο οποίος μέχρι τότε έχαιρε εκτίμησης!!!
Οι δήμοι και οι κοινότητες εξανεμίσθηκαν. Ο αριθμός 6.128 των δήμων και των κοινοτήτων του 1997 μειώθηκε το 2011, στους 325. Ταυτόχρονα ο “Καλλικράτης” επιχείρησε ρήγματα σε όλες τις κατευθύνσεις, πέρα από το χωροταξικό. Ανέλαβε να χρησιμοποιήσει την «Αυτοδιοίκηση» ως ιμάντα μεταφοράς των αντιλαϊκών εκείνων πολιτικών που παράγονται στο εργαστήρι των πολιτικών του κεφαλαίου και της ΕΕ. Και μέχρι τώρα το πετυχαίνει με την ανοχή ή τη συνενοχή της πλειονότητας των αιρετών.
Στην κατηφόρα αυτή μεγάλη συμβολή έχει και ο Νόμος για τους Δήμους και τις Περιφέρειες με το όνομα ενός σπουδαίου μεταρρυθμιστή της αρχαιότητας του Κλεισθένη, που επεκτείνει τις αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Και αυτή η κολοβή αλλαγή του εκλογικού συστήματος, με μια νοθευμένη απλή αναλογική δύο γύρων, καταργήθηκε ουσιαστικά από τη Νέα Δημοκρατία. Η κυβερνητική παρέμβαση στην ουσία αποσκοπούσε στην αλλαγή μέσω νόμου των εκλογικών αποτελεσμάτων και τη δημιουργία πλαστών διοικητικών πλειοψηφιών ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόσχωμα στη λήψη ταχύτατων αποφάσεων που αφορούν την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης και την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων των λίγων, και στο επίπεδο της τοπικής διοίκησης.
Επομένως η κοινή πολιτική στην οποία ταυτίζονται δημιουργήθηκε από συνεχόμενες θεσμικές μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, οι οποίες στηρίχθηκαν και υλοποιήθηκαν από θέσεις διοίκησης, από τους δημάρχους τους και σε επίπεδο κάθε δήμου και Περιφέρειας, αλλά και σε επίπεδο των κεντρικών οργάνων, της ΚΕΔΕ και της ΕΝΠΕ. Χαρακτηριστικά αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων αυτών είναι:
Η πολιτική ότι η χρηματοδότηση των δήμων θα γίνεται με ίδια έσοδα, δηλαδή με επιπλέον φορολεηλασία του δημότη και με ταυτόχρονη συρρίκνωση των ΚΑΠ, οι οποίοι αποδίδονται με βάση τους φόρους που ήδη πληρώνει ο κόσμος ως ποσοστό στους δήμους.
Η κρατική χρηματοδότηση επομένως συνεχώς μειώνεται – συρρικνώνεται και τα κενά καλύπτονται από την ένταση των ιδίων εσόδων, των ιδίων πόρων, δηλαδή τη βαριά φορολόγηση των δημοτών.
Η ανταποδοτικότητα στις παρεχόμενες υπηρεσίες αθλητισμού, πολιτισμού, κοινωνικής πρόνοιας και πάει λέγοντας.
Αυτό χειροτερεύει καθώς δεν συνδυάζονται οι αρμοδιότητες που δίνονται – ιδιαίτερα στους δήμους – με πόρους και με προσωπικό.
Αρα ανοίγει ο δρόμος για την επιπλέον πληρωμή για οτιδήποτε παρέχεται από την πλευρά των δήμων και των υπηρεσιών τους.
Η στήριξη των επιχειρηματικών σχεδίων όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε περιοχή μέσα από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μέσα από το μοίρασμα της «πίτας» δηλαδή το οποίο γίνεται και συνδυάζεται με τους στόχους και τις επιχειρηματικές επιδιώξεις σε κάθε Περιφέρεια και δήμο.
Η ιδιωτικοποίηση λειτουργιών, υπηρεσιών, τομέων που είναι στην ευθύνη των δήμων, μέσα από τη συρρίκνωση του προσωπικού, μέσα από την άλωση των εργασιακών σχέσεων, μέσα από στρατιές εργαζομένων ορισμένου χρόνου, των συμβασιούχων, οι οποίοι ουσιαστικά εναλλάσσονται κατά διαστήματα, καλύπτοντας προσωρινά ανάγκες και αφήνοντας ουσιαστικά πεδίο επιχειρηματικής δράσης σε ιδιωτικές εταιρείες.
Η προφανής έλλειψη μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους, που οδηγούν σε τραυματισμούς και θανάτους.
Το προφανές, συνεπώς, είναι ο αγώνας για την ανατροπή αυτών των κατευθύνσεων υπέρ των εργαζομένων. Και εδώ δεν υπάρχουν αυταπάτες, ούτε μεσοβέζικες πολιτικές. Δεν παλεύουμε για τον εξωραϊσμό της βάρβαρης αυτής πολιτικής, αλλά για την πλήρη ανατροπή της. Αντίθετα, η οποιαδήποτε απόπειρα παρέμβασης και επιδιόρθωσης στις μικροδομές του πολιτικού συστήματος που θα στερείται ρητής και πολιτικά συγκεκριμένης απεύθυνσης για ουσιαστική συμμετοχή στην κοινωνική βάση, στις υπαρκτές τοπικές κοινωνικές δυνάμεις, θα είναι ατελέσφορη και πιθανότατα θνησιγενής. Η υπέρβαση των όρων υπό τους οποίους διεξάγεται αυτή τη στιγμή ο πολιτικός αγώνας προϋποθέτει την εμπλοκή της κοινωνικής βάσης και την κινητοποίηση της. Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση και δυναμική.
Το διακύβευμα, επομένως, των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών είναι κρίσιμο και εξαιρετικά επίκαιρο:
Απέναντι στο μπλοκ των αστικών κομμάτων που διοικούν Περιφέρειες και Δήμους, να ενισχυθεί αποφασιστικά, με κατάκτηση νέων θέσεων και Δήμων, η δύναμη της εργατικής λαϊκής αντίστασης και αντιπολίτευσης, οι συνδυασμοί της Λαϊκής Συσπείρωσης, που είναι έκφραση των αγώνων των εργαζομένων, της νεολαίας, των επαγγελματιών και αγροτών, των αγώνων για την προστασία του περιβάλλοντος της προστασίας της ζωής από τις φυσικές καταστροφές.
Στην κατεύθυνση αυτή η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ είναι δείκτης ανόδου του κύρους που έχει κατακτήσει το Κόμμα στην εργατική τάξη και σε όλο τον λαό, πρωτοστατώντας σε εμβληματικούς αγώνες και κινητοποιήσεις. Μέσα σε έναν αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, που παραμένει, εκφράζεται πλέον μια δυναμική ανόδου της πολιτικής επιρροής του Κόμματος, η οποία δεν περιορίζεται στην εκλογική του επιρροή.
Στη σημαντική πολιτική μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που είναι μπροστά μας, έχουμε τη δυνατότητα να εκφραστεί μια ενισχυμένη συσπείρωση εργατικών, νεανικών, λαϊκών δυνάμεων στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» πανελλαδικά, σε Περιφέρειες και δήμους.
Η προγραμματική σύγκλιση που υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή, στους δήμους και τις Περιφέρειες γίνεται κυριολεκτικά ταύτιση. Δεν υπάρχουν διακρίσεις στην εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής από δημοτικές ή περιφερειακές αρχές που ανήκουν στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ ή σε δήθεν ανεξάρτητους υποψηφίους που όμως ακουμπούν σε αυτά τα κόμματα.
Οι πράξεις είναι γνωστές: Ποιοι αντιστάθηκαν στις ελαστικές σχέσεις εργασίας; Ποιοι εφάρμοσαν όλες τις μνημονιακές και μεταμνημονιακές κατευθύνσεις, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ, εργασία πέντε ημερών, κ.ο.κ; Ποιοι υποστήριξαν θερμά τον Καποδίστρια, τον Καλλικράτη και τον Κλεισθένη και ανέχθηκαν τον ευνουχισμό της Αυτοδιοίκησης; Ποιοι ανέχθηκαν και ανέχονται την δραματική περικοπή πόρων της Αυτοδιοίκησης; Ποιοι αποδέχθηκαν το Παρατηρητήριο και την κατάργηση της σχετικής αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης; Ποιοι άφησαν στο έλεος της διαθεσιμότητας και των απολύσεων εργαζόμενους, χωρίς να θέσουν κόκκινες γραμμές; Ποιοι μετέτρεψαν την Τοπική διοίκηση σε ιμάντα μεταβίβασης των εθνικών και υπερεθνικών αντιλαϊκών πολιτικών, όπως, για παράδειγμα η ελληνογερμανική συνεργασία και η «αξιοποίηση» (δηλαδή εκποίηση) της δημόσιας και δημοτικής περιουσίας; Ποιοι συμφώνησαν στην ενίσχυση του επιχειρηματικού ρόλου της Τοπικής Διοίκησης; Ποιοι ανέχθηκαν τους πλειστηριασμούς των λαϊκών κατοικιών και έμειναν απαθείς; Ποιοι κρύβονταν στα Συνέδρια; Ποιοι, τελικά, αντιδρούσαν κλαψουρίζοντας, συναγελαζόμενοι στα κομματικά γραφεία;
Ολοι αυτοί οδηγούν και σε επιλογές σκοπιμότητας, όπως: “Να συνταχθούμε με έναν δήμαρχο που φαίνεται ότι θα κερδίσει, ώστε να συμμετέχουμε στη νομή της δημοτικής εξουσίας”. Γιατί είναι πολλές οι αρμοδιότητες, πολυπλόκαμες οι δομές, μεγάλες οι δυνατότητες για εξαρτήσεις, για χειραγωγήσεις, μέσα από τη διοίκηση των δήμων. Γι’ αυτό και βλέπουμε να πυκνώνουν παραδείγματα που φτάνουν και στο σημείο καιροσκοπισμού, που δείχνει και την ταύτιση αλλά και την ανησυχία για να μη χάσουν ένα τέτοιο εργαλείο από τα χέρια τους. Τέτοια είναι η επιλογή Παχατουρίδη στο Περιστέρι από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι περιπτώσεις της Πάτρας, της Καισαριανής και πάει λέγοντας..
Απευθύνουμε λοιπόν κάλεσμα συμπόρευσης και κοινής δράσης. Απέναντι στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και τον συμβιβασμό που καλλιεργούν τα συστημικά κόμματα να συναντηθούμε στον δρόμο της σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ. Για να μην μετράμε χαμένες τετραετίες.
Στην εποχή μας που όλα ισοπεδώθηκαν και οι ιδεολογίες αλλοτριώθηκαν στο βωμό του δήθεν “εφικτού”, στηρίζουμε το ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα έκφρασης του και συμμετοχής του, στο κεντρικό, το περιφερειακό και το τοπικό για την καινούρια γέννα που λέει και ο ποιητής.
Η ενίσχυση της “Λαϊκής Συσπείρωσης” σηματοδοτεί την “Οργανωμένη απειθαρχία” για να δυναμώσει ο ενωμένος, άφοβος αγώνας των εργαζομένων στις λαϊκές γειτονιές και να απλωθεί πανελλαδικά σε ένα ενιαίο κίνημα κοινωνικών δυνάμεων και των φορέων τους που έχουν κοινά συμφέροντα και προσδοκίες. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να εκφραστεί και στη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών μια ενισχυμένη συσπείρωση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων που συμπορεύονται με το ΚΚΕ, στα ψηφοδέλτια της “Λαϊκής Συσπείρωσης” πανελλαδικά.
Να εκλεγούν περισσότεροι δήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι. Αυτοί που ανησύχησαν με το ρεύμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές πρέπει να τρομάξουν. Ο λαός να τολμήσει το άλμα και να δοκιμάσει τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, να βρεθεί στο προσκήνιο μαζί με το ΚΚΕ για να την ανακούφισή του και για πόλεις ανθρώπινες όπως αξίζουμε στον 21ο αιώνα.
Κάναμε το βήμα και τώρα άμεσα, πάμε για τα επόμενα με ενισχυμένη συσπείρωση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων που συμπορεύονται με το ΚΚΕ, στα ψηφοδέλτια της “Λαϊκής Συσπείρωσης”, και με τον Γιάννη Πρωτούλη, στην Περιφέρεια Αττικής και τους άλλους αγωνιστές – κομμουνιστές στους Δήμους και τις Περιφέρειες.