Η χώρα μας καίγεται ξανά φέτος, όλο το καλοκαίρι. Από νησιά του τουρισμού, όπως η Ρόδος και η Κέρκυρα, μέχρι την Αττική και τις περιοχές στρατιωτικής σημασίας, το Στεφανοβίκειο, την Αγχίαλο, τους Αβάντες της Θράκης. Και η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τις γνωστές δικαιολογίες επικοινωνιακής διαχείρισης της καταστροφής: Δυνατοί άνεμοι, καύσωνας, δύσβατες περιοχές, κλιματική κρίση, μετανάστες, σχέδια εμπρησμού.
Τα ίδια που ακούσαμε τα προηγούμενα χρόνια, όταν πάλι καίγονταν το δάσος της Δαδιάς, τα βουνά της Αττικής, η Μυτιλήνη, η Πελοπόννησος, το Μάτι. Η λίστα είναι τεράστια…
Αν τους πιστέψουμε, για να εφαρμοστεί σχέδιο πυροπροστασίας πρέπει να είναι χειμώνας και η φωτιά να εκδηλωθεί στην πεδιάδα. Ούτε όμως τότε θα μπορεί να εφαρμοστεί ολοκληρωμένο σχέδιο, αν δούμε τι συνέβη στην περιοχή του Βόλου και την αδυναμία του μηχανισμού πολιτικής προστασίας στους οδικούς άξονες να διαχειριστεί ένα προβληματικό βυτιοφόρο και μια χιονόπτωση.
Ομως τα σχέδια πολιτικής προστασίας πρέπει να είναι αποτελεσματικά για να αντιμετωπίζουν ακραία καιρικά φαινόμενα, εμπρηστές, ακόμα και τις λεγόμενες «ασύμμετρες απειλές». Και η καλύτερη πολιτική πρόληψης είναι αυτή που μειώνει ή τουλάχιστον δεν αυξάνει τις πιθανότητες εκδήλωσής τους.
Γιατί, ασφαλώς, η πιθανότητα αυξάνεται όταν υπάρχει το πλαίσιο εμπορευματοποίησης των δασικών εκτάσεων, όταν οξύνεται ο ανταγωνισμός επιχειρηματικών συμφερόντων γύρω από φιλέτα γης, όταν υπάρχουν άναρχη δόμηση και μείξη δασών, οικιστικών ιστών και βιομηχανιών, αλλά και όταν η χώρα μπλέκεται όλο και πιο βαθιά στην υλοποίηση πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ και στο κουβάρι των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Μετά από κάθε καταστροφικό γεγονός, παρακολουθούμε την προσπάθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει από τις πραγματικές αιτίες. Γίνονται αλλαγές σε πρόσωπα και οργανωτικό – θεσμικό πλαίσιο εμπλεκόμενων υπηρεσιών. Περισσεύουν οι υποσχέσεις για ριζικές αλλαγές. Και έρχεται η επόμενη καταστροφή για να επιβεβαιώσει ότι ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να διασφαλίσουν την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων και των κατοίκων και την προστασία του περιβάλλοντος. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τις υποσχέσεις για ριζικές αλλαγές και πρόληψη που ακούγαμε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό πέρυσι, όταν κάηκαν το δάσος της Δαδιάς και η Αττική, τις ίδιες που ακούσαμε και προεκλογικά. «Ανθρακες ο θησαυρός»…
Στο σαθρό αφήγημα της κυβερνητικής προπαγάνδας, για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, επιστρατεύονται πολλά. Από τη μια επικαλούνται τη λεγόμενη «κλιματική κρίση», τα «ακραία» καιρικά φαινόμενα, τους συχνότερους καύσωνες, τις δύσβατες περιοχές.
Ας προσπεράσουμε, προς το παρόν, το γεγονός ότι υπάρχει επιστημονική συζήτηση με διαφορετικές προσεγγίσεις για την «κλιματική κρίση» και η έρευνα συνεχίζεται. Οτι καύσωνες εμφανίζονται στη χώρα μας και διεθνώς από τον προηγούμενο αιώνα. Οτι στην Ελλάδα, για παράδειγμα, στον καύσωνα του 1958 πέθαναν πάνω από 600 άτομα, τον Ιούλιο του 1977 στην Αττική καταγράφηκε θερμοκρασία 48 βαθμών Κελσίου, στον καύσωνα του 1987 πέθαναν 4.000 άτομα. Οτι το 1936 στις ΗΠΑ πέθαναν πάνω από 5.000 άτομα λόγω καύσωνα.
Δεν είναι άγνωστο, ούτε νέο φαινόμενο, ότι το καλοκαίρι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις έναρξης και γρήγορης εξάπλωσης μιας πυρκαγιάς. Τους καλοκαιρινούς μήνες οι θερμοκρασίες είναι υψηλότερες και μειώνεται το ποσοστό υγρασίας στη βιομάζα φυτικής προέλευσης, ανεξαρτήτως καύσωνα ή όχι.
Οι ιδιαίτερα επικίνδυνες περιοχές της χώρας, για την εκδήλωση πυρκαγιών σε δάση και δασικές εκτάσεις, καθορίζονται ήδη από το 1980 με το Προεδρικό Διάταγμα 575 (μεταξύ αυτών οι περιοχές Αττικής, Βοιωτίας, Εύβοιας, Εβρου, Χαλκιδικής, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Μαγνησίας, Κορινθίας, Φθιώτιδας, νησιών Αιγαίου και Ιονίου, Χανίων, Αχαΐας, Ηλείας, Μεσσηνίας, Αργολίδας).
Η εμφάνιση ισχυρών ανέμων το καλοκαίρι δεν είναι νέο φαινόμενο. Γι’ αυτό και στους ημερήσιους Χάρτες Πρόβλεψης Κινδύνου Πυρκαγιάς, που εκδίδει η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, καταγράφεται αρκετές φορές κατά την περίοδο Ιουλίου – Σεπτεμβρίου, όλα τα προηγούμενα χρόνια, κίνδυνος πυρκαγιάς κατηγορίας «υψηλής ή πολύ υψηλής». Η επιδείνωση της κατάστασης, με ακόμα περισσότερες μέρες πολύ υψηλών θερμοκρασιών και καύσωνα, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την απουσία ολοκληρωμένου αντιπυρικού σχεδιασμού. Αντίθετα, απαιτεί βελτίωση του σχεδιασμού πολιτικής προστασίας. Οι καιρικές συνθήκες προβλέπονται αρκετές μέρες πριν, συνεπώς υπάρχει δυνατότητα προετοιμασίας, εφόσον φυσικά έχουν εξασφαλιστεί μέτρα πρόληψης.
Η εγκληματική πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που αφήνει απροστάτευτο τον λαό και το περιβάλλον, αποτελεί το «προσάναμμα» για το καταστροφικό αποτέλεσμα στη συνέχεια. Γιατί δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη επιστημονική και τεχνική δυσκολία για να εκτιμηθεί και να σχεδιαστεί η ολοκληρωμένη αντιπυρική προστασία.
Ακόμα και στα πιο απλά μαθήματα πυροπροστασίας, όταν περιγράφουμε το «τρίγωνο ή τετράεδρο της φωτιάς» και τις συνθήκες που ευνοούν τη διατήρηση και εξάπλωσή της, το βασικό που αναφέρουμε είναι η σημασία της πρόληψης (π.χ. μείωση – αφαίρεση καύσιμης ύλης, έλεγχος πηγών ανάφλεξης) και της έγκαιρης επέμβασης στα πρώτα λεπτά, για να μην ξεφύγει η φωτιά και γίνει ανεξέλεγκτη. Οι χρόνιες ελλείψεις παραβιάζουν αυτές τις στοιχειώδεις αρχές πρόληψης. Ελλείψεις όπως ότι δεν γίνεται καθαρισμός δασών και άλλων εκτάσεων, ότι δεν έχουν δημιουργηθεί έγκαιρα (και όχι την ώρα της φωτιάς) επαρκείς αντιπυρικές ζώνες, ότι δεν υπάρχει ολοκληρωμένος σχεδιασμός για τη διαχείριση των δασών, ότι δεν υπάρχουν στελεχωμένες Δασικές Υπηρεσίες, επαρκείς σε αριθμό και με όλα τα μέσα επίγειες δυνάμεις, ειδικά εκπαιδευμένες και με γνώση του δάσους ευθύνης τους, διασκορπισμένες σε κατάλληλα σημεία ώστε να προσεγγίζουν και να παρεμβαίνουν έγκαιρα σε πιθανή εστία στα πρώτα λεπτά, ότι δεν υπάρχουν κρατικός έλεγχος και προληπτική συντήρηση υποδομών, ώστε να μην υπάρχουν πηγές ανάφλεξης (π.χ. δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας), ότι δεν υπάρχουν οι αναγκαίες δυνάμεις σε προσωπικό στην Πυροσβεστική και σύγχρονα, λειτουργικά, ασφαλή μέσα και υποδομές πυρόσβεσης. Οι κρουνοί χωρίς νερό είναι ένα από τα δεκάδες παραδείγματα.
Εμμεσα ή πιο άμεσα, γίνονται επίσης αναφορές σε σχέδια εμπρησμού και «ασύμμετρες απειλές». Μα η πιθανότητα εμπρησμού ή «ασύμμετρων απειλών» που μπορεί να σχετίζονται με την προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων, ή επιθετικών ενεργειών άλλων κρατών, είναι πλευρές που πρέπει να εξετάζονται ήδη κατά τη φάση της εκτίμησης διακινδύνευσης και τρωτότητας κάθε περιοχής, αλλά και ως προς την πρόβλεψη και ενίσχυση μέτρων πρόληψης και ετοιμότητας αντιμετώπισης.
Εάν αυξάνονται οι κίνδυνοι (είτε σε συχνότητα, είτε σε σοβαρότητα) ή εμφανίζονται νέοι, η προσέγγιση πρέπει να είναι τι επιπλέον μέτρα απαιτείται να ληφθούν για την αποφυγή τους. Ακόμα κι αν πρόκειται για ακραία φυσικά φαινόμενα που δεν μπορούν να αποφευχθούν, τότε θα πρέπει να ενισχύεται ακόμα περισσότερο η πρόληψη και ετοιμότητα για περιορισμό των συνεπειών.
Η απουσία ολοκληρωμένου σχεδιασμού στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, ο οποίος θα έχει ως κριτήριο την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος, αναδεικνύεται και από πλήθος άλλων παραδειγμάτων. Η λειτουργία στρατοπέδου σε τόσο κοντινή απόσταση από άλλες δραστηριότητες, η απουσία επαρκούς αντιπυρικής ζώνης και άλλων μέτρων ασφάλειας, που αναδείχθηκε μετά το μεγάλο ατύχημα με τις εκρήξεις πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο, στο οποίο ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, αναδεικνύουν την απουσία στοιχειωδών μέτρων για κρίσιμες υποδομές και τους κινδύνους από την ανεξέλεγκτη γειτνίαση επικίνδυνων δραστηριοτήτων με κατοικημένες και άλλες περιοχές. Οι φωτιές που απείλησαν και άλλα στρατόπεδα αυτές τις μέρες, οι φωτιές σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις στη Δυτική Αττική, ο κίνδυνος Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης από τις δασικές πυρκαγιές που έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από επικίνδυνες εγκαταστάσεις στο Θριάσιο, στην Κόρινθο και αλλού, υπογραμμίζουν το ζήτημα. Αναδεικνύουν επίσης τους κινδύνους από τις δραστηριότητες που σχεδιάζονται για υγροποιημένο φυσικό αέριο σε περιοχές όπως η Αλεξανδρούπολη, ο Βόλος κ.ά.
Το παράδειγμα του βυτιοφόρου
Το πρόσφατο ατύχημα με το βυτιοφόρο, με τον πολύωρο εγκλωβισμό στην Αθηνών – Κορίνθου και την έκθεση σε κίνδυνο θανατηφόρας έκρηξης, ανέδειξε επίσης την απουσία στοιχειώδους σχεδιασμού για τέτοιου είδους περιστατικά. Η επικοινωνιακή διαχείριση της κυβέρνησης εστίασε στο ότι ήταν αναγκαία η ταλαιπωρία των εγκλωβισμένων, γιατί υπήρχε «μεγάλη πολυπλοκότητα και επικινδυνότητα». Δηλαδή η επίσημη απάντηση στο πρόβλημα ήταν μέρος του προβλήματος.
Καμία ουσιαστική αναφορά στο ότι θα έπρεπε να υπάρχει πρόληψη και να εξασφαλίζεται ο έλεγχος των δραστηριοτήτων μεταφοράς, ώστε να μην υπάρχουν προϋποθέσεις έναρξης πυρκαγιάς (συντήρηση – έλεγχος, διαδικασίες ασφαλείας κ.ά.). Καμία αναφορά στην ανάγκη ύπαρξης εκτιμήσεων επικινδυνότητας που θα λαμβάνουν υπόψη τέτοιου είδους σενάρια μεγάλων ατυχημάτων, και με βάση αυτά να έχουν προβλεφθεί μέτρα πρόληψης και σχέδια όπως η ύπαρξη των αναγκαίων μαζικών οδών διαφυγής, οργάνωση και προσωπικό που θα εξασφαλίζουν τη γρήγορη και ασφαλή εκκένωση και προστασία του πληθυσμού. Καμία αναφορά στην ανάγκη έγκαιρης προειδοποίησης όσων σκόπευαν να ταξιδέψουν, για να αποφευχθεί η κυκλοφοριακή συμφόρηση. Ας σκεφτούμε μόνο τι μπορεί να συμβεί αν αυξηθεί η δραστηριότητα μεταφοράς επικίνδυνων εμπορευμάτων σε περιοχές όπου θα μεταφέρεται LNG.
Το ατύχημα με το βυτιοφόρο, όπως και ο εγκλωβισμός των οδηγών στην Αττική Οδό στα χιόνια, ανέδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο και τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης των οδικών αξόνων, οι οποίοι αποτελούν έργα που τα χρυσοπληρώνει διπλά και τριπλά ο λαός, χωρίς να εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις ασφαλούς μεταφοράς του. Ανέδειξε επίσης την απουσία οδών μαζικής διαφυγής σε πολλές περιοχές της χώρας, ζήτημα που αναδείχθηκε και στην πυρκαγιά στο Μάτι.
Το κάλπικο αφήγημα της «προστασίας της ανθρώπινης ζωής»
Το κάλπικο αφήγημα της κυβερνητικής προπαγάνδας περιλαμβάνει επίσης την υποβάθμιση των πραγματικών συνεπειών των καταστροφών, εστιάζοντας στο ότι τάχα προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή.
Πέραν του μεγάλου αριθμού νεκρών που μετράμε στις φετινές πυρκαγιές, ας σκεφτούμε:
Προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή όταν χιλιάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι και κάτοικοι, εισπνέουν το καρκινογόνο νέφος από την καύση επικίνδυνων υλικών και τα αιωρούμενα σωματίδια από τον καπνό; Η έκθεση στο τοξικό νέφος μπορεί να οδηγήσει άμεσα (ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες) σε προβλήματα υγείας, ακόμα και θάνατο (π.χ. από καρδιαγγειακά επεισόδια), αλλά και μακροπρόθεσμα σε καρκίνο και άλλες νόσους. Στο Λεκανοπέδιο Αττικής, αλλά και σε πολλές περιοχές της χώρας στις οποίες ταξίδεψε το νέφος, υπάρχει επιβάρυνση με αιωρούμενα σωματίδια PM2.5 και άλλες επικίνδυνες ουσίες. Στην Αττική οι συγκεντρώσεις αιωρούμενων σωματιδίων έφτασαν τα 100 μικρογραμμάρια, όταν το επιτρεπτό όριο είναι στα 20 μικρογραμμάρια και στα 10 για ευάλωτες ομάδες. Για άλλες επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες, όπως οι διοξίνες και τα φουράνια, δεν υπάρχουν καθόλου δεδομένα. Η έλλειψη μετρήσεων, όπως και δεδομένων νοσηρότητας και θνησιμότητας από έκθεση σε αυτούς τους ρύπους, τις κάνει «αόρατες»…
Η κυβέρνηση εξαντλεί τα μέτρα προστασίας στις γενικές κατευθύνσεις, με εγκυκλίους όπως του υπουργείου Υγείας, που στην πράξη μεταθέτουν το πρόβλημα στην ατομική ευθύνη. Εχουν γίνει μετρήσεις σε εργασιακούς χώρους και χώρους κατοικίας οι οποίες τεκμηριώνουν ότι ο εσωτερικός αέρας είναι ακίνδυνος; Πώς ελέγχθηκε η εργοδοσία, ώστε να εξασφαλιστεί η προστασία των εργαζομένων που αυτές τις μέρες δούλευαν σε περιοχές οι οποίες επηρεάστηκαν από το τοξικό νέφος; Αυτά και άλλα ερωτήματα, που δεν έχουν απάντηση, ξεμπροστιάζουν το κάλπικο αφήγημα περί προστασίας της υγείας των εργαζομένων και των κατοίκων.
Προστατεύεται μακροπρόθεσμα η ανθρώπινη ζωή όταν χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, τη δουλειά τους, οδηγούνται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αφού καταστρέφεται η περιουσία τους και τα μέσα βιοπορισμού τους, και παίρνουν στην καλύτερη περίπτωση ψίχουλα ως αποζημίωση; Οταν εκτίθενται σε ψυχοκοινωνικούς παράγοντες κινδύνου, με απρόβλεπτες συνέπειες για την υγεία τους στο μέλλον;
Προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή όταν καταστρέφεται το περιβάλλον, όταν καταστρέφονται και οι τελευταίοι πνεύμονες πρασίνου, όπως η Πάρνηθα; Προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή όταν οι πλημμύρες είναι προ των πυλών;
Προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή όταν γνωρίζουμε ότι μετά τις πυρκαγιές δημιουργείται πλήθος επικίνδυνων καταστάσεων, όπως στις υποδομές πόσιμου νερού, από έκλυση αμιάντου και άλλων ρύπων στα κτίρια που επλήγησαν, από καρκινογόνους ρύπους που περνούν στον υδροφόρο ορίζοντα και στην τροφική αλυσίδα, χωρίς να εξασφαλίζεται με κρατικό έλεγχο η δημόσια υγεία και ασφάλεια;
Προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή όταν οι πυροσβέστες, οι εθελοντές και όσοι συνδράμουν την κατάσβεση των πυρκαγιών εκτίθενται σε πολλαπλούς κινδύνους για τη ζωή και την υγεία τους; Οταν παραμένουν τα τεράστια κενά στο προσωπικό της Πυροσβεστικής (πάνω από 4.500), με αποτέλεσμα και τη μειωμένη δυνατότητα κατάσβεσης όταν απαιτείται αλλά και τους κινδύνους για την υγεία των πυροσβεστών;
Η κυβέρνηση της ΝΔ προκαλεί με τον ισχυρισμό ότι έχει αναβαθμίσει τον σχεδιασμό πολιτικής προστασίας επειδή λειτουργεί το 112, που κάθε τόσο χτυπάει και μας λέει «τρέξτε να κλειστείτε μέσα» ή «φύγετε από την περιοχή», λες και αυτό εξασφαλίζει ουσιαστική προστασία. Αλήθεια, ποιος διασφαλίζει ότι το «κλείσιμο στο σπίτι» προστατεύει από το καρκινογόνο νέφος; Τι γίνεται με όσους εγκλωβιστούν στον δρόμο, λόγω του κυκλοφοριακού χάους;
Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα μετατόπισης της ευθύνης της κυβέρνησης στην ατομική ευθύνη του καθενός. Ατομική ευθύνη γιατί δεν είχε κάποιος smartphone ή δεν άκουσε το μήνυμα από το 112. Ατομική ευθύνη γιατί δεν έκλεισε σωστά τα παράθυρα. Ατομική ευθύνη γιατί δεν βρήκε «τον γιατρό του» για να του δώσει οδηγίες…
Η πραγματική αιτία της απουσίας ολοκληρωμένης προστασίας
Η συνεχιζόμενη εκδήλωση καταστροφικών γεγονότων, η ύπαρξη αντίστοιχων και άλλων επικίνδυνων καταστάσεων που εξακολουθούν να υπάρχουν σε πλήθος δραστηριοτήτων, υπογραμμίζουν τη σοβαρότητα του προβλήματος. Πρόσφατα αναδείχθηκε για παράδειγμα το πρόβλημα ασφάλειας σε αεροδρόμια της χώρας.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα: Υπάρχουν δυνατότητες προστασίας του λαού και του περιβάλλοντος;
Το πρόβλημα δεν είναι τεχνοκρατικό. Καμία αστική κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να το αντιμετωπίσει, γιατί υπηρετεί την πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι η πολιτική της «πράσινης μετάβασης», των ματωμένων πλεονασμάτων, που καθορίζει τον σχεδιασμό για θέματα πολιτικής προστασίας και περιβάλλοντος, με βάση το κριτήριο του κόστους – οφέλους για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Είναι η πολιτική που χρηματοδοτεί το μεγάλο κεφάλαιο και δίνει ψίχουλα από τον κρατικό προϋπολογισμό για τα σχετικά θέματα. Είναι η πολιτική που διατηρεί ένα καθεστώς ανύπαρκτου στην ουσία κρατικού ελέγχου για θέματα υγείας, ασφάλειας, περιβάλλοντος και πολιτικής προστασίας. Είναι η πολιτική που δαπανά δισεκατομμύρια για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, αφήνοντας απροστάτευτο το λαό. Είναι η πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης και της χρήσης της που εμποδίζει τον ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό σχεδιασμό πολιτικής προστασίας.
Αυτήν την πολιτική ακολούθησαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόροι τους. Αυτήν την πολιτική υλοποίησαν και υλοποιούν οι περιφερειακές και δημοτικές αρχές που εκπροσωπούν τα αστικά κόμματα. Η πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων είναι ένα από τα πολλά τερτίπια της κυρίαρχης πολιτικής, για να διαχέεται η ευθύνη και να «μοιράζεται η πίτα» των έργων.
Συνεχίζουμε μαχητικά στον δρόμο της ανατροπής
Απέναντι στο εχθρικό κράτος του κεφαλαίου, που είναι πολύ ικανό όταν πρόκειται να προστατεύσει τα συμφέροντα της άρχουσα τάξης και να προωθήσει τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και γι’ αυτό εμφανίζεται ως «ανίκανο» όταν πρόκειται για την προστασία του λαού και του περιβάλλοντος, προτάσσουμε το σύνολο των αναγκών μας και τη δύναμη της οργανωμένης πάλης του λαού.
Ουσιαστική προστασία, ουσιαστική κάλυψη του συνόλου των αναγκών μας, μπορεί να υπάρξει, και υπήρξε στον 20ό αιώνα. Μπορεί να εξασφαλιστεί στο έδαφος του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, με κατοχύρωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στη γη, στους φυσικούς πόρους, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στις υποδομές, δηλαδή στο έδαφος του σοσιαλισμού. Σε αυτό το σύστημα, το τι και πώς θα παραχθεί, ποιος θα είναι ο χωροταξικός σχεδιασμός, ποια θα είναι η παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση, πώς θα εξασφαλίζονται η υγεία και η ασφάλεια εργαζομένων και κατοίκων και η προστασία του περιβάλλοντος, καθορίζονται με βάση το κριτήριο της κάλυψης του συνόλου των κοινωνικών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, όπως είναι σήμερα.
Αυτός ο δρόμος, της ανατροπής, είναι ρεαλιστικός και επίκαιρος, είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.
Η μαχητική οργανωμένη δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή μαζί με τον λαό, για να αντιμετωπιστούν οι πυρκαγιές και να δοθεί βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά τη δύναμη που έχει ο λαός.
Συνεχίζουμε σε αυτόν τον δρόμο, με τα ταξικά σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και άλλους φορείς, με όσους και όσες συσπειρώνονται στις δυνάμεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σε δήμους και Περιφέρειες, μπαίνουμε μαχητικά μπροστά για να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας του λαού και του περιβάλλοντος και να υπάρξει πλήρης αποκατάσταση των πληγέντων.
Η Εύη Γεωργιάδου είναι υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος στην Αττική με τη Λαϊκή Συσπείρωση και μέλος του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ και της Επιτροπής Περιοχής Αττικής του ΚΚΕ